Ramazan Sohbetleri -15

SAKAL-I ŞERİF mi yoksa .....?

Çocukluk ve okul arkadaşım,  vefat eden merhum kardeşim bir gün telefon etmişti. Manavgat’ta bir törende ilahiler söyleyeceğim. Gel görüşelim diye ve ben de tören yerine gittim. Program SAKAL-I ŞERİF programıymış. Programın sonunda ortaya bir kavanoz getirildi. Ön tarafta oturuyordum ama ne kadar ön tarafta otursam da bir kavanozun içindeki kıl görünmezdi. Fakat ben kılı görüyordum, çünkü epeyce kalındı. Yani bir sakal teli olması mümkün değildi. Ne göreyim, insanlar o kılı görebilmek için izdiham oluşturdu ve kavanoza bir ibadet ruhu içinde yüzünü sürmelere şahit oldum.

Osmanlı İmparatorluğunun en ihtişamlı zamanlarının padişahlarından olan Yavuz Sultan Selim Han 1514 Tarihinde Çaldıran Savaşından sonra Memlûklara savaş açan Yavuz Sultan Selim 1516 yılında başladığı savaşı 1517 yılında tamamlamış ve bunun üzerine ise Memlukluların egemenliğinde olan Mekke Emirliğini de fethetmiştir. Aynı yıl ise Kutsal Emanetleri İstanbul’a getirmiştir. İstanbul’a gelen SAKAL-I ŞERİF ve diğer kutsal emanetler ise Topkapı sarayında özenle korunmaya başlamıştır.

Şu an ise yıl 2025. Yani aradan tam 500 yıl geçmiştir. İşin enteresan tarafı ise Topkapı Sarayında korunan Sakal-ı Şerif 504 sene sonra neredeyse her ilçede, hatta pek çok köylerde bile vardır. Her yıl Ramazan aylarında sakal-ı şerif programları düzenlenir ve pek çok programda ise aşırı izdihamlar yaşanır. Küçük cam kavanozlar içinde halka gösterilen sakal-ı şerifin içinde bulunan cam kavanozlara yüzünü gözünü sürmek için insanlar adeta bir birini ezerler. Hani Topkapı Sarayında Kutsal Emanetler korunuyordu. Nereden bulmuş bu insanlar bu kadar sakal kavanozunu? Diyanet İşleri Başkanlığını Göreve çağırıyorum işte tam da bunun için. Türkiye’de sakal-ı Şerif diye cam kavanozlara koyup millete kavanozlarını öptürdükleri sakal-ı şerifleri toplasınlar ve DNA testinden geçirtsinler. Hepsi aynı kişinin ise diyelim ki Peygamberimizin. Ama hepsinin aynı kişinin olmadığını ve hatta çoğunun insan kılı bile olmadığını göreceksiniz. Peygamber sakalı diye nereden buldukları meçhul olan kılları millete öptürüp koklatan sahtekârların da cezalandırılmasını istiyorum.

Evet, ben asla bu kılların sakal-ı şerif olduklarına inanmıyorum ve onun için de sakal-ı şerif de demiyorum, kıl-ı şerif de demiyorum. Kıl parçası diyorum. Şayet Peygamberimiz (S.A.V)’e ait bir kıl olsa bu kıllar bile bu kadar izdihamın yapılmasını da asla normal görmüyorum. Peygamberimiz tevazusuyla örnek bir insan idi. Sağ olsa ve göre bir kılına bu şekilde sevgi gösterildiğini anında karşı çıkar ve utancından kahrolurdu.

Peygamberimize güya bu kadar sevgi inanın sevgi değil sevgisizliktir. Peygamberi seven insan peygamberin bize tebliğ ettiği Kur’ana itibar eder ve Kur’anı anlama mücadelesi verir. Genellikle bu tür programlar tarikat ve cemaatler tarafından tertip edilir ki halkla aralarındaki organik bağ daha da güçlensin. Organik bağ daha da güçlensin ki bağlı insanlar peygamberimize nasıl sevgi gösterildiğini yaşasınlar.

Sonuç ise; Peygamberimiz “ El ulema-u verasetül embiya” yani mademki (Âlimler peygamberlerin varisleridir”) diyor,  öyleyse Peygamber varisi olan şeyhe de aynı saygıyı göstermek gerekiyor diye kendilerine pay çıkartmaktır. Kısacası İSLÂM DİNİ bu değildir  VESSELAM.

RAMAZAN SOHBETLERİ- 16

KORKULU RÜYA OLMAK ÇOK KÖTÜ VESSELAM.

Ülkemizdeki çitçiliğin önemli handikapları vardır. Özellikle kırsal bölgelerde çiftçimizin ve köylümüzün en büyük korkusu domuzlardır. Yetiştirilen ürünlerin domuzlar tarafından ziyan edilmesi, arıcıların arılarının ayılar tarafından ziyan edilmesi en önemli korkulardır. Akdeniz Bölgesinde ise özellikle sahil kesimde seracılık yapılır. Ayı ve domuz korkusu yoktur. Ama bu bölgelerde başka bir korku vardır, HO-CA-LAR…

Sahil köylerinde seralarda yetiştirilen ürünlerin çok önemli bir yeri vardır köylüler için. Fasulye ve biber gibi ürünleri erken yetiştirdikleri zaman onları pahalı bir fiyatla satarlar. Bazı ürünleri erken yetiştirmeleri çiftçilerin ilaç, mazot ve tohum parasını çıkarır. Herkes yetiştirince de ucuzlar ve bu ürünler de çiftçinin emek kârı olur. Zaten turfanda olarak yetiştirdikleri ürün oldukça azdır ama az da olsa kilo fiyatı normalden çok yüksek olduğu için masrafları karşılarlar.

Ne yazık ki Akdeniz Bölgesinin kıyı kesimlerinde domuz ve ayı tehlikesi yok ama çiftçilerin turfanda yetiştirdikleri sebzeleri talebeler yedireceğiz diye toplamaya gelirler. Birkaç tane kişi falanca yerdeki talebeler için yardım diye çiftçilere gelirler. Falan şu kadar verdi diye köylüler arasında yarıştırma da yaparak sanki açık artırma gibi sebze toplarlar. Toplanan sebzeler; sebze değil, köylünün umududur. Kilosu 150- 200 TL olan fasulye ve biberleri talebelerin yemesi mümkün müdür diye düşündüm ve hep asla mümkün değildir dedim kendi kendime. Çünkü o kadar yüksek fiyatla gelir durumu iyi olan insanlar bile o fasulye ve biberleri zor alırlar ya da almazlar, ALAMAZLAR..

Hatta bu bölgede yaşadığım için biliyorum bu tür turfanda ürünler yetiştirenler kendileri bile yemezler. Ama falanca talebe yurdundan geliyoruz, Komşun falan şu kadar şunu verdi, bu kadar bunu verdi. Senin ondan aşağı kalmayacağını biliyoruz diye mukayese yaparak, adeta köylüyü yarıştırırcasına turfanda sebzelerini elinden alanlar köylünün yani yetiştiricinin, üreticinin korkulu rüyasıdır maalesef.

Bir fıkra anlatılır ve ben o fıkraya hep karşı çıkmıştım. Taki bir takım şeyleri öğrenince, demek ki insanlar bir şekilde ironi yapmak istiyorlar dedim. Hani bilirsiniz bir bostana bir hoca ile öküz dadanmış. Bekçi bostanın sahibine haber vermiş. Ağa bostana bir öküz ile bir hoca dadanmış ne yapayım diye. Bostanın sahibi, oğlum öküz dursun da sen hocayı çıkar. Öküz karnı doyunca gider ama hoca toplayıp götürür demiş. Fıkradır ama böyle fıkraların ortaya çıkmasına vesile olanların hiç mi suçları yok diyorum…

Öğrencilere yardım toplanmasına itirazımız yok elbette. Makbuz karşılığında vatandaşı zora sokmadan ve üzmeden vesselam..

Mustafa EROL

Araştırmacı- Eğitimci-Yazar