Manavgatın öte yakası demek; ırmağın doğusunda yaşayan halka Pazarcılı denirdi. Bölgeye de Düşenbe denirdi. Batı yakası Osmanlı kayıtlarında “Manavgat” olarak geçerdi.

1917 yılına kadar bir köprümüz vardı ve her iki yakankn halkı birbirine gider gelirdi. Birbiri ile ticaret yapar, kız alır verirlerdi. Müdafai hukuk cemiyetini bile iki yakanın insanı kurmuştu.

1890  yılında Giritte müslünan katliamı başlayınca, Side bölgesine bu mağdur, yaralı, malları gasp edilmiş halk getirildi, yerleştirildi.

Manavgat sosyolojisini bilmeyen, dışardan gelmiş bazı sosyal medya fenomenleri, tiyatro yazarları, gazetecilerin,  bu topluluklar arasında bir çatışma varmış gibi, suni bir ayrılık yaratma çabaları beni son derece üzüyor. Giritten gelenlerin Düşenbeli bir çok kişi ile evliliklerini tek tek sayabililirim. İki yakanın evlilikleri ise binlerce. Bir çok aşiret düşenbeden geçerek batı yakasında köyler kurdular. Bunu bilmeyen, kötü niyetli veya populizm yapmak isteyenler, sanatsal ilgi çekmek isteyenler, Manavgatta ayrılık varmış algısı yaratıyorlar. Amaçlarının iyi niyetli olmadığını düşünüyorum. Sözlerime en güzel örnek; Belediye başkanımızın annesi saraçlı aşiretinden, babası hatıplardan.

Ayhan Rüzgar’ın Öte yaka tarifi ızdırabımı en iyi anlatan bir öğedir. Manavgat’a gelen yabancıya yol tarif ederken, bizim için pazırcı da isek, karşısı öte yaka, Batı tarafında isek Düşenbe öte yaka. Öte yaka bir ayrılık değil, bir yön tarfi.

Bu gerçekleri bilmeden sonradan gelerek Manavgat üstüne iyi niyetli olmayan, kulaktan dolma bilgilerle yazı yazanlara tahammül edemiyorum. Manavgatta kent kültürü için bunca çalışma yapmış, kitaplar yayınlamış, yazılar yazmış birisi olarak, birliğimizi bozacak, içimize ayrılık tohumu ekecek uygulamara dayanamıyorum.

Manavgat bir bütündür, parçalanamaz, nifak sokulamaz. Buna müsade edilmemelidir.