Karaman’ın En Mutlu ve En Şefkatli Ailesi

Gözümüzü, gönlümüzü, sözümüzü, özümüzü bir karanlık kutuya kilitleyip her fırsatta, her olay karşısında şikayet edersek dünyayı kendimize zehir ederiz.

Etrafınıza bir bakın lütfen; kendini karamsarlığın, umutsuzluğun çukuruna atan ne çok kişi var. Bunlar, düştükleri çukura bizi de düşürecek kadar gözü karalar. Siz, siz olun, bunlardan uzak durun.

Gönülleri zengin, kalpleri şefkat yüklü, mutlu, güzel insanlar varken, dünyanızı zehir edecek mutsuz, miskin, inançsız, coşkusuz, hevessiz yaratıkların gölgesinin düştüğü zemine bile ayak basmayın derim.

Esas zenginliğin gönül zenginliği olduğuna inanırım. Nice zengin var; sefalet içinde hayat sürer, malının bekçiliğini yapar. Mutluluktan, şefkatten habersiz, zenginlik kostümü giymiş Bekçi Murtazaları bir düşünün.

Hayatın sürprizlerine hazır olmak lazım. Kısa Karaman tatilim bana hayatımın en duygusal olayını yaşattı. Bu topraklarda insanlık ölmez, bu topraklarda şefkatli yürekler eksilmez.

Şimdi okuyacağınız yazı, “Benim işim sevi için” diyen yaşama amacını “Gönüller Yapmak” olarak açıklayan Koca Yunus’un ayak izlerinin bu topraklardan silinmediğinin kanıtıdır.

Yürekleri Karadağ Kadar Geniş

Bizim Kırmahalle olarak bildiğimiz Karaman’ın kenar semtlerinden Mahmudiye mahallesinde bir eve konuk oldum. Ev, cennetten bir köşe. Tıka basa huzur, mutluluk, dinginlik ve şefkat dolu. Ev sahipleri Özgül ve Kemal Ergün çifti. Özgül Hanım aslen Kâzımkarabekirli. Evleninceye kadar Konya’da yaşamış. Kemal Ergün, Karaman’ın Tatarlarından. Özgül Hanım 53, Kemal Ergün 59 yaşında. Kemal Ergün, İl Özel İdaresinden emekli.

Ergün çiftinin oturduğu apartman dairesinin Türkiye’de bir örneği yok. Zira bu dairede Ergün çifti, kendi kanlarından olmayan dört çocuğa ebeveynlik yapıyor. Çocuklardan birini evlat edinmişler, üç çocuğa ise koruyucu aile olmuşlar.

Erdem Bayazıt’ın, “Sana, Bana, Vatanıma, Ülkemin Tüm İnsanlarına Dair” adlı muhteşem şiirindeki “Kadınlar bilirim ülkeme dair / Yürekleri Akdeniz gibi geniş” dizelerinin somutlaşmış haliyle karşımda bir anne var.

Özgül Hanım, beş yaşında babasını kaybetmiş. Beş kardeş bir anne kalakalmış. Özgül Hanımı Konya’da yaşayan teyzesi yanına almış. Onun yanında büyümüş. Kemal Ergün ile evlenince Karaman’a gelin gelmiş. Kemal Ergün, o yıllarda Köy Hizmetlerinde atölyede işçi olarak çalışıyor. Marangozlukta becerikli biri. Köy Hizmetleri kapanınca kadroları Özel İdareye aktarılmış.

Ergün çiftinin, çok istemelerine rağmen bebekleri olmamış. İstanbul’da birkaç kez, sonra Konya’da tüp bebek deneyimi yaşamışlar. Olmayınca olmuyor.

Kemal Ergün hayata güzel bakan, her sıkıntıya çözüm üreten ve yüzünden gülümsemesi eksik olmayan bir koca. Eşine, “Evlatlık almak için başvuralım” diyor ve bir dilekçe veriyor. Özgül Hanım, Konya’daki tüp bebek denemesi de başarısız olunca, kocasının önerisine sıcak bakıyor.

Özgül Hanım, bir kız bebek istiyor. Başvurudan 1,5 yıl sonra bekledikleri haber geliyor. Ergün Çifti, bebeklerini görmeleri için Konya’ya çağrılıyor. Özgül Hanım, Konya’ya gitmeden bir gün önce bir rüya görüyor. Mevlâna Türbesi’nin arka kısmındaki gül bahçesinde küçük bir erkek çocuğu koşarak kendisine doğru geliyor. Özgül Hanım, çocuğu bağrına basıyor. Sert, siyah saçlı, dünyalar güzeli bir çocuk. Rüyadan öyle etkilenmiş ki, “Allah hayırlara getirsin inşallah” diye diye Konya’ya gidiyorlar.

Yetkililer, Ergün çiftine, “Kız çocuk talebinde bulundunuz ama bir yaşında bir erkek bebek var. Düşünür müsünüz?” diye sorar. Çocuğu görmek isterler. Getirilen çocuk, Özgül Hanım’ın rüyasında gördüğü çocuktur.

Dahası var: Çocuğun anne ve babası Mevlâna Türbesi’nin arkasındaki mahallede oturmaktadır. Özgül Hanım ağlayarak, “Bu çocuğa anne olacağım” der. Üstelik, çocuğun adı Özgül Hanım’ın beş yaşındayken kaybettiği babasının ismini taşımaktadır.

Ergün çifti, 2006 doğumlu olan ve bir yaşında konuşmaya başlayan çocuğun adını, hakları olmasına rağmen değiştirmezler. Oğlumuz adıyla geldi diye sevinirler. Ergün Çifti, Kemal’in anne ve babasıyla aynı evi paylaşmaktadır. Ailenin yeni bireyi babaanne ve dedenin de gözdesi olur. Hısım, akraba minik çocuğu öylesine benimser ki, herkesin gözdesi haline gelir. Zeki bir çocuktur, sevgi doludur, cana yakındır. Bir yıl sonra nüfuslarına alırlar.

Özgül Hanım, o günleri anlatırken şunları söyledi:

“Oğlumuz, ailemizin sevilen çocuğu oldu. Kayınvalidem ve kayınpederim çocuğumuzu büyüttü desem yeri var. Oğlumuz babaanne ve dede ile büyüdü. Sünnet düğünü yaptık. Mutluluğumuza diyecek yoktu.”

Özgül Hanım, oğlu 7 yaşına geldiğinde onu Sevgi Evleri’ne götürmüş. Orada çok ilginç bir gelişme olmuş. Sevgi Evleri müdürü, Özgül Hanım’ın 7 yaşındaki oğluna “Sana bir kardeş vereyim mi? İster misin?” diye sormuş. Hemen atılmış, “Evet, isterim. Anne bana bir kardeş al” demiş.

Ergün Çifti, bir süre sonra Sevgi Evi’nden 5 yaşında bir erkek çocuğunu koruyucu aile olarak almış. İki kardeş öyle güzel anlaşmış ki, hâlâ birbirine bağlı iki can yoldaşıymış. Ailenin ilk ferdi, henüz 4 yaşında iken ana sınıfına giderken kendi kendine satranç öğrenmiş. Özgül Hanım, oğlunun bu yeteneğinin farkına varmış. Onu satranç kursuna yazdırmışlar. Daha sonra Karaman’da bir kolejde okutmuşlar. Satranç oynamayı sürdürmüş.

Ben iki çanta dolusu madalya gördüm. Bunlar, Ergün Çifti’nin ilk çocuklarının başarısının ödülleriydi. O, artık bir üniversite öğrencisi. KMÜ’de okuyor. Ama hedefi Milli Savunma Üniversitesine girmek. Geçen yıl sağlık nedeniyle kayıt yaptıramamış. Türkiye’nin başarılı satranççıları arasında. Her şampiyonadan madalyayla dönüyor.

Ailenin ikinci oğlu ise Piri Reis İlkokulunu bitirmiş, şimdi bir kolejde okuyor. O, judoyu seçmiş. O da madalya topluyor. Ailenin durumunu iyi sanmayın. Kemal Ergün’ün emekli maaşından başka düzenli gelirleri yok. İkinci çocuk, kontenjan olduğu için kolejde okuma fırsatı bulmuş. Devlet böyle bir hak tanımış. Servis ve yemek parasını da devlet karşılıyormuş.

Bu hikayenin en heyecanlı bölümüne yeni başlıyoruz. Ergün Çifti, iki çocuğun anne-babalığını üstlenmiş. Ailenin keyfi yerinde. Ancak Özgül Hanım’ın kız çocuğu isteği yüreğinde köz halinde yanıyor. Aile bireyleri, annenin bu isteğine sıcak bakıyor. Kız çocuğu için Koruyucu Aile olma talebinde bulunuyorlar. İki yıl sonra bir telefon:

-Özgül Hanım, talebinize uygun bir kızımız var. Yanında bir de hediyesi var!

-Hediyesi var ne demek?

-Kızımızın bir erkek kardeşi var. Birbirlerinden ayrılmak istemiyorlar.

Özgül Hanım, bir süre düşünür, sonra “Bu bana Allah’ın hediyesi. İki kardeşi birden alabiliriz” yanıtını verir.

Aile bu kez, yeni gelecek iki kardeş için görüş alışverişinde bulunur. Evin büyük ağabeyi “Onları da alalım. Bir evleri, bizim gibi sıcak yuvaları olsun” der.

Ergün Ailesi’nin huzur yuvasına geçen yıl bir kız, bir erkek daha gelir. Kız 7, erkek 6 yaşındadır. Bir haftalık alışma süreci için iki kardeş, uzmanlar gözetiminde binaya getirildiğinde, oğlan çocuğunu eve sokamazlar. Güçlükle ikna ederler.

Bir haftalık deneme süresi bitmiştir. Aile karar verecektir. Yine görevliler gelir, çocukları Sevgi Evine götürecektir. İlk gelişinde eve sokamadıkları oğlan çocuğu gitmemek için görevlileri saatlerce uğraştırır. En sonunda Kemal Ergün’ün paçasına yapışır ve bağırır:

-Baba beni bırakma! Ben burada kalmak istiyorum.

Aile resmî işlemleri kısa sürede tamamlar, iki kardeş evin yeni çocukları olarak Mahmudiye mahallesinin şefkat ve mutluluk dolu evinin yeni sakinleri olurlar.

Bir çocuk sahibi olmak için yıllarca doktor doktor gezerek çare arayan Ergün Çifti bugün üçü erkek dört çocuk sahibi. Karı koca ağız birliği etmişçesine şunları söyledi:

“Mutluyuz, huzurluyuz. Hem de çok. Çocukların arkasından koşturmaktan haz alıyoruz. Çocuklar birbirleriyle çok iyi anlaşıyor. Allah bu mutlululuğu isteyen her kuluna versin.”

Kemal Ergün’ün bir otomobili var. Tahmin ediyorum, 20 yaşından büyük. Ama o, özel jeti varmış gibi sevinçli.

-Ahmet bey, Allah’a çok şükür, arabamız var. Çocuklarımızı alıp biniyoruz arabaya, istediğimiz yere gidiyoruz. Satranç turnuvalarına ve judo yarışmalarına çocuklarımızı yalnız göndermiyoruz, birlikte gidiyoruz. Bu yıl dört çocuğumuzla Adana Portakal Çiçeği Festivali’ne gittik. Çok keyif aldık. Büyük oğlumuz geçen yıl sürücü belgesi aldı. Arabayı o da kullanıyor. Onları Anıtkabir’e de götürdüm.

Ergün çiftiyle uzun uzun konuştuk. Onlara aklıma gelen her soruyu sordum. Açık yüreklilikle yanıtladılar. Kendileriyle barışık, birbiriyle iyi anlaşan bir çift vardı karşımda. Öyle dokunaklı şeyler anlattılar ki, hem yanlarında hem bu olayı anlatırken ve bu yazıyı yazarken ağladım. Bunlar mutluluk gözyaşları. Ülkemde böyle şefkatli yürekler görmenin gururunun sonucu.

Çocukların uyum sürecinden, sevdikleri yiyeceklere, kılık kıyafet tercihlerinden mutfakta kaynayan tencereye her şeyi konuştuk.

Özgül ve Kemal Ergün Çifti, Karaman’ın tek rehber ailesi. Aile ve Sosyal Hizmetler İl Müdürlüğünün talebi üzerine bakanlık seçiyormuş. Koruyucu Aile olmak isteyenlerin görüştüğü aile, gerçekten rehber aile sıfatını hak ediyorlar. Bugüne kadar kimlerle görüştülerse, gelenler koruyucu aile olmayı seçerek ayrılmışlar.

Bu karı kocanın yüreği Karaman’dan büyük. Çocukları sevgiyle büyüten bir çift. Dünyada parmakla gösterilecek kadar ender rastlanan bir hayırlı işi gönüllü üstlenmişler. Birçok kişinin çocuk tapmaktan kaçındığı bir dönemde böyle tezat bir manzara. Hiçbir yurt, ne kadar güzel olursa olsun, sıcacık bir evin yerini tutmaz. Onlar, evlerini de gönüllerini de açmayı bilmişler.

Karaman, böyle bir ailenin yaşadığı şehir. Ben Ergün çiftini tanımaktan şeref duydum. Sizler de tanışmak için bir yol bulun.

Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanı Mahinur Özdemir Göktaş bir fırsatını bulup, en kısa zamanda Karaman’a gelmeli ve Ergün Ailesi’nin konuğu olmalı. Bu hikâye, ne yerel ne ulusal. Bu bir evrensel hikâyedir, insan hikâyesidir, insanlık hikâyesidir.

Ben Özgül ve Kemal Ergün’ün yüreğindeki şefkati, çocukların gözlerindeki sevgiyi gördüm. İnanın hayatımın en unutulmaz anıydı.

Not: Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanlığının özverili çalışmaları her geçen gün daha fazla çocuğun hayata umutla bakmasına vesile oluyor. Koruyucu ailelerin kanatları altında sevgiyle büyüyen çocukların sayısı 11 bine yaklaşmış.

Önemli Not: Çocukların isimlerini vermek uygun değildi. Bu nedenle isim kullanmadım. Üç çocuğun beslenme çantasına çikolata, gofret ve benzeri atıştırmalıkları koymak isteyen hayırsever olursa, lütfen haberleşelim.(Çocuklar, en çok mısır patlağını seviyormuş.)

Ahmet Tek