Çocukluğun cenneti, kutsal kitapta anlatılandan farklı. Tomurcuk memeli huriler, su, süt, bal ve şarap nehirleri, altın ve değerli taşlarla bezenmiş divanlarda uzanırken paha biçilemez tepsilerle ölümsüz hizmetkârlar tarafından sunulan ziyafetlerin olduğu, ebedilik mekânı cennet değil.

Bu cennet yeryüzünde. Herhangi bir ülkenin herhangi bir yerinde, herhangi bir mahallesinde, herhangi bir ailesinde doğmuş her çocuğun yaşadığı yer. Cennet sonsuzluktur. Çocukluk da öyle; ölmez, hafızada yaşar.

Size çocukluk cennetinden bir kesit aktaracağım. Akıtacağınız gözyaşları için helallik isterim. Duygusal, acıklı bir öykü. Bir anne oğul öyküsü. Herkesin annesiyle ilgili bir hikâyesi vardır. Okuyacağınız hikâye onlardan biri.

“Hayatımda hem ilk kez yediğim hem de Türkiye’de iken son kez yediğim muzu, pazar yerinden annem satın almıştı bana. Sanırım fiyatı çok yüksek olmalıydı ki, sadece resimlerden tanıyordum muzu. Tadının nasıl olduğunu merak etmem üzerine, annem de sadece bir tane muz satın almıştı. Ben muzu yerken beni seyreden annemin gözlerindeki tebessümle birleşen yoksunluk, yetişkinlik dönemlerimde aklıma düşüyordu. Sanki bu anı, o gün annemle ikimizi sessizliğe büründüren gizli bir hüzün taşıyordu.

Bana göre o muz, alıştığımız sofralardan, tanıdık lezzetlerden öylesine farklıydı ki, onu satın almak bile annemin yüreğinde hem bir sevinç hem de bir sızı bırakmıştı, bundan emindim. Annem, kim bilir hangi fedakârlıkla satın aldığı bu tek muzu elime usulca bırakırken, “Sen ye, ben sana aldım” demişti. Onun da yemesi için ısrarlarıma karşı hep aynı kararlı sözlerle geri çekiliyordu: “Sen ye, ben sana aldım.” O anda bu sözlerin derinliğini anlamaktan aciz bir çocuk olarak, muzu alıp ilk ısırdığımda damağıma yayılan o tadın büyüsüne kapıldım. Hiç tatmadığım bir lezzetti; bir meyvenin nasıl bu kadar yumuşak, bu kadar tatlı olabileceğine akıl erdiremedim. Tek bir ısırık bile yetmemişti; sanki her lokmada daha çok istiyordum, o lezzeti sonsuza dek sürdürmek istercesine.

Muzu yerken, annemin bir lokma dahi almamış olmasını çocuk aklımla anlamaya çalışırken, belki de kabuğun içindeki son tatlara ulaşmak umuduyla, tatlı kaşığıyla kalan her bir zerresini sıyırıp yemiştim. Annemin fedakârlığının tadı, o muzun her lifine sinmişti sanki. İşte o muz, annemin elleriyle evimize gelmiş, onun özverisiyle muzu ömrümde ilk defa tatmıştım.

“Anne ne güzel tadı var” demiştim. “Bundan hep alalım mı?”

“Çok pahalı” demişti annem.

“Ama paramız çok olduğunda alırız, değil mi?”

Almanya’ya çalışmaya giden babam, daha sonra annemi de yanına aldırdı. Annemden bir yıl sonra da beni… Almanya’daki evimize ilk gittiğimde annem sofraya muz koymuştu. Hem de bir tane değil, en az altı yedi tane…

“Burada muz çok, doyuncaya kadar ye” demişti annem.”

Bu öykü 1960’ların sonunda Karaman’da yaşandı. Öyküyü, A. Erol Göksu’nun “Topucak Mahallesi / Karaman, Hatıralar ve Ben” başlıklı otobiyografik romanından aldım.

A. Erol Göksu, Cumhuriyet İlkokulundan sınıf arkadaşım. İlkokuldan sonra hiç yüz yüze gelmedik. Bana son eserini göndermiş. Üç yüz altmış sayfalık bir kitap. Kitapta, Karaman’ın kaderine terk edilen bir mahallesi, mazisine sahip çıkamayan bir şehrin ortada bırakılmış cenazesini anımsatan “Topucak Mahallesi” merkeze alınmış.

Kitabı okurken, A. Erol Göksu ile Karaman’ın yarım yüzyıl öncesinin sokaklarında gezdim. Adını unuttuğum birçok arkadaşımı hatırladım.

Bir şehir bu kadar güzel mi anlatılır? Yazarın ifadesiyle, “geçmiş ile gerçek, hayal ile içinde bulunduğum(uz) zaman o kadar birbirinin içinde ki… Bir yanda çocukluğum(uz), diğer yanda artık yaşlılığa giden yanım(ız)…

A. Erol Göksu’nun dili yalın. Detaylar eserin en renkli yanı. Cümleler akıcı. Kitabı bir çırpıda okudum. Her sayfasında altını çizdiğim satırlar oldu. Her bölüm bir öykü. Aynı şehrin ve aynı kültürün yoğurduğu, aynı kuşağa mensup olduğumuzun da rolü olmalı, kitap burnumun direğini sızlattı.

“Topucak Mahallesi” Karaman’ı, şehir merkezini, bir dönemini, bugünkü halini öyle özenli ve akıcı anlatmış ki; kitap bitti, ben bittim.

“Ne çok şey geçmiş, ah ne çabuk!”

Editör : Ahmet Tek